آیا اگر محیطی وجود می داشت که در آن با افکار و اندیشه های خود سر و کله
بزنیم امروز مجبور می شدیم که در خیابانها به سر و کله یکدیگر بکوبیم؟
18 سال پیش جمعی از علمای حوزه و دانشگاه و فرهیختگان جامعه طی نامه ای به رهبر عزیز انقلاب بر ضرورت و نیاز تشکیل کرسی های نظریه پردازی و آزاد اندیشی تاکید کردند که مهم ترین دلیل آن آگاهی بخشی به نسل جوان در محیط های دانشگاهی و فرهنگی و جلو گیری از بروز تنشها در سطح جامعه بود .علی رغم تاکید رهبری بر لزوم تشکیل چنین محیطی متاسفانه به دلیل وجود عناصری تندرو که خود را در تشخیص نیاز جامعه آگاهتر از فرهیختگان آن می پنداشتند با انواع فشار ها و تخریب ها مانع از تحقق این امر مهم و نیاز اساسی شدند و امروز بجز وعده های گاه و بیگاه و برخی تبلیغات خوش باورانه دولتی!! چیزی از این مهم یافت نمی شود.
از آنجایی که بخش مهمی از این مسئله متوجه دانشگاههاست در اینجا تنها به بعد دانشگاهی آن اشاره می کنم. در مقام تعریف این مکان ارزشمند نه تنها جایی برای رشد علوم درسی بلکه مکانی امن برای رشد فرهنگ و بینشمندی جامعه است. جایی که در آن پرسیدن سوال هیچ مانعی ندارد و همه جمع شده اند تا در نگاه اول با دید تئوریک و بعد با بعمل درآوردن تئوری ها به رشد و تعالی جامعه کمک کنند. همه می دانند که اگر اختلاف سلیقه و نظر وجود نداشت رکود و کندی جای رشد و نشاط را در جامعه می گرفت . به همین خاطر دانشگاه در مقام تعریف جایی برای مقابله افکار ونظریات قلمداد می شود , امری که در سراسر جهان با نظریه پردازی ها و گاه تعارض و تضاد نظرات و افکار در میان دانشگاهیان و اصحاب فکر برای انتخاب نظرات برتر شکل گرفت و حاصل آن رشد علمی و فرهنگی و جدا شدن از تعصبات و فئودالیسم اندیشه بود. همه کسانی که بی اطلاع یا خوش باورند گمان می کنند که دانشگاه محیطی بر مبنای فکر و آزاد اندیشی است اما کسانی که در محیط آن قرار گرفته اند می دانند که این تنها رویایی بیش نیست!! در مقام حقیقت باید دید که تا کنون چند نفر بخاطر ارائه فکر و نظر خود در معرض توبیخ و توهین و کمیته های گوناگون و حراست و حتی اخراج قرار گرفته اند. در دانشگاهها عده ای خود را تنها محصل (دانش آموز) می بینند یا بقول بعضی ها (بچه مثبت) و این عده تفاوت دانشگاه و مدرسه را تنها در نام آن می بینند. عده ای با دیدن محیط جدید هیجان زده شده و اشتیاق دارند دست به کاری بزنند که پیش از این در مدرسه برایشان ممکن نبود (مثل تبادل جزوات!!) و عده کمی هم به فکر این هستند که کاری بکنند که بعنوان یک دانشجوی واقعی شناخته شوند و از اینرو با عضویت در بخشهایی مانند کانون فرهنگی, بسیج دانشگاهی, انجمن های دانشجویی و ... سعی در ایفای نقش می نمایند که همینجا اولین گام برای سیاه و سفید شدن (خودی و غیر خودی) به حساب می آید. این روند مانند آتشی زیر خاکستر به جلو می رود اما وقتی اولین آثار شما در دانشگاه مشاهده شد , شما دیگر یک دانشجوی ساده نیستید. از یک طرف ممکن است با روشهایی ساده مورد لطف و عنایات خاصه مسولین دانشگاه قرار بگیرید(نوری ها) و از طرفی هم ممکن است گمراه شده باشید ...!!(ستاره ای ها) اما آنچه اینجا مد نظر است تنها گلایه از واقعیات موجود نیست بلکه گفتن این واقعیت است که اگر دانشگاه محیطی ایمن برای طرح مسائل ولو به اشتباه نباشد و در مقابل نظرات برخوردی نرم و تئوریک نشود پس کجا باید به فکر اصلاح افکار و اندیشه ها بود ؟ آیا اگر در دانشگهها با ساز و کاری متفکرانه و صحیح راه را برای ابراز عقیده ولو عقیده ای باطل باز نکنیم و تنها از طریق اعمال فشار و سانسور به آنها پاسخ بگوییم این عقیده های گمراه اصلاح شده اند؟ آیا کشاندن اندیشه ها به پای کمیسیون های انظباطی کار درشتی است؟ جواب این سوال ها را اگر با تفکر بدهیم به ریشه مشکلات امروز جامعه خواهیم رسید . این سوال همه اندیشمندان است که آیا اگر ما محیطی امن آزاد اندیش و نظریه پرداز را برای ابراز عقده ها و ایده ها ایجاد کرده بودیم امروز شاهد این می شدیم که در خیابانها به دنبال آزاد اندیشی و ابراز عقیده بپردازیم؟ آیا اگر محیطی وجود می داشت که در آن با افکار و اندیشه های خود سر و کله بزنیم امروز مجبور می شدیم که در خیابانها به سر و کله یکدیگر بکوبیم؟ پاسخ این سوالات واضح است. اما دیدن واقعیات یک ضرورت است. شاید عده ای مانند آقای دکتر احمدی نژاد بر این باور باشند که ما امروز در دانشگاهها آزاد اندیشی داریم اما حقایق و واقعیت ها را می توان در وضعیت کشور دید. نه خوش باور باشیم و چشم بر حقایق ببندیم و نه سیاهنمایی و بزرگ بینی کنیم . حقیقت این است که تشکیل کرسی های آزاد اندیشی و نظریه پردازی نیاز امروز است و بر آورده کردن این نیاز , ضامن امنیت و اقتدار فردای ایران اسلامی عزیز.
والسلام علیکم ورحمه الله
صادق میگلی
کلمات کلیدی:
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.
